Wojskowe Koło Łowieckie  DIANA Sulechów

       Nasi przodkowie w tym dniu rozpoczynali  sezon polowań na grubego zwierza. Było to uwarunkowane zamarznięciem rozlewisk i bagien, umożliwiającym dotarcie do niedostępnych wcześniej ostoi zwierzyny. Ważny był śnieg, tzw. biała stopa, umożliwiający tropienie zwierza. Nie bez znaczenia była duża ilość tłuszczu, dobra kondycja zwierzyny, doskonale przygotowanej do ciężkiej zimy a jeszcze tą zimą nie wycieńczonej. Te aspekty sprawiły, że w kalendarzu pojawił się obyczaj uroczystego polowania. Potwierdzeniem rodowodu polowania wigilijnego jest obecność Turonia w Bożonarodzeniowej szopce. Turoń to tur. Dawny puszczański zwierz. Najcenniejsza zdobycz przodków.

        W kulturze bardzo popularne jest powiedzenie „jaka Wigilia, taki cały rok”. W wielu domach przykłada się wielką wagę do tego, żeby w ten dzień się nie pokłócić, żeby panowała miła atmosfera. Wierzy się, że to przełoży się na nadchodzący rok kalendarzowy. Myśliwi mają podobne podejście, udając się na polowanie w Wigilię wierzą, że jeżeli chociaż małą część tego wyjątkowego dnia spędzą w lesie, obcując z przyrodąi swoimi kolegami, to cały kolejny rok będzie w to obfitował. Podobnie rzecz ma się w przypadku zwierzyny: łowcy wierzą, że jeżeli upolują coś, to na przyszłych łowach także odniosą sukces. Ważne aby nie mylić polowania w Wigilię z polowaniem w Boże Narodzenie, bo w tych dniach polować nie można, to przynosi pecha.

       Miłym obyczajem polowania wigilijnego są odwiedziny przy paśnikach bo zwierzynie także należy się prezent. Niejeden myśliwy, dyskretnie wykradnie z paśnika świeże siano, włoży je wieczorem w domu pod wigilijny obrus. Atmosfera polowania przepełniona klimatem świąt. Święto ma również zwierzyna. W dobrym tonie leży, by w większości uchodziła nie strzelana. Łowy nie trwają długo. Zwykle kilka symbolicznych pędzeń. Tuż po południu Łowcy i naganiacze zbierają się wokół ognia, dzielą się opłatkiem. Rzadziej, niż zazwyczaj, krąży z rąk do rąk piersiówka.